Een prachtig gedicht over kinderen, het inspireert me om zo dicht mogelijk bij de essentie van een kind te komen:

En een vrouw met een zuigeling aan de borst zei:

Vertel ons over kinderen.

En hij zei:

Je kinderen zijn niet jullie kinderen, maar de zoons en dochters van 's levens hunkering naar zichzelf. Je brengt hen ter wereld, maar je bent niet hun oorsprong. En ofschoon ze bij je zijn, behoren ze je niet toe.

Je mag hun je liefde geven, maar niet je gedachten, want zij hebben hun eigen gedachten. Je mag hun lichaam huisvesten, maar niet hun ziel, want hun ziel woont in het huis van morgen, dat jullie niet kunnen betreden, zelfs niet in je dromen. Je mag ernaar streven aan hen gelijk te worden, maar probeer niet hen aan je gelijk te maken, Want het leven gaat niet achteruit, noch draalt het bij gisteren. Jullie zijn de boog waarmee je kinderen als pijlen het leven in worden geschoten. De Boogschutter ziet het doel op het pad van de oneindigheid en spant je met al Zijn kracht opdat Zijn pijlen gezwind en ver vliegen. Laat het spannen door de Boogschutter je tot vreugde zijn, want evenals Hij de pijl liefheeft om zijn vlucht, zo heeft Hij ook de boog lief om zijn standvastigheid.

Uit: 'De Profeet' van Kahlil Gibran