Op zoek naar mijn “roots” vond ik een oude foto van mijn overgrootvader. In zijn jonge jaren werkte hij als boerenknecht voor de herenboeren in de provincie Groningen. Het verhaal gaat dat hij het zo lastig vond om voor hen te werken, dat hij op een dag zijn schop in de grond zette en er mee stopte. Een moedig besluit in die tijd, uit familie verhalen begrijp ik dat hij het niet kon verkroppen dat deze herenboeren de katjes in het donker knepen maar zondags vroom op de eerste rij in de kerkbanken zaten.

Hij begon te werken als stoomwalsmachinist voor Offringa die de eerste wegen van asfalt aanlegden voornamelijk in de drie Noordelijke provincies. Omdat ze elke keer als er weer een stukje weg aangelegd was mee moesten verhuizen woonden mijn overgrootvader samen met mijn overgrootmoeder en mijn oma en oud tante in een prachtige houten woonwagen. Mijn oma heeft bijna op alle lagere scholen in noord Nederland les gehad en had als volwassen vrouw ook niet echt de rust om lang in een woonplaats te blijven wonen. Mijn oma en mijn oud tante moesten altijd heel netjes gekleed zijn van hun vader. Ze wilden niet hoewel ze dat gewoon zelf wel waren geassocieerd worden met woonwagenbewoners. Mijn oma en mijn oud tante zagen er ook op ouder leeftijd uit zeer netjes gekleed uit. Ze liepen kaars recht op en vooral mijn oud tante was tot diep in de tachtig nog een zeer gracieuze vrouw. Ik heb dit schilderij voor mijn oudste zoon gemaakt. Een verbeelde familie geschiedenis als reminder voor zijn komaf en voor als hij onderweg is. Dat hij stil staat bij het feit dat de weg waar over hij heen rijdt in de eerste instantie of in de eerste laag asfalt weleens door zijn eigen bet overgrootvader aangelegd kan zijn. Een trotse man met een sterke eigen wil en een groot rechtvaardigheidsgevoel. Ik begrijp dat hij een echte pionier was en daar kunnen wij als achter- achterachterkleinkinderen nog steeds trots op zijn.