Sierlijk danst ze in de wind en voor een moment lijkt ze zich af te sluiten, maar dan opent ze haar hart weer.

Laatst liep ik voorbij een veld met wilde bloemen. De zonnebloemen waren me van veraf al opgevallen, ze zijn groot, geel als de zon, en hebben een groot hart. Maar toen ik dichterbij kwam werd mijn aandacht getrokken door prachtige klaprozen. Ze zijn veel kleiner dan de zonnebloemen, maar met hun heldere rode kleur vallen ze toch op. Ze zijn sierlijk en vrouwelijk, vooral wanneer ze zachtjes meedeinen op de wind. Op een gracieuze manier is de klaproos enorm sensueel en verleidelijk maar toch ook heel bescheiden. Bovendien roept ze met haar tederheid een bepaalde zachtheid in mij op. Het bijzondere van die tederheid vind ik dat het tegelijk haar kracht is. Want iedereen weet dat wanneer je een klaproos plukt om haar op een vaasje te zetten, ze na één dag verwelkt. De enige manier om de schoonheid van de klaproos te bewonderen, is om dat te doen op haar eigen plek in een door haar gekozen veld. En dat geeft de klaproos haar vrijheid.

Je kunt haar niet bezitten, alleen bewonderen.