Dit werk is geïnspireerd op het werk van Monet en het thema verandering. Wie ben je werkelijk in de voortdurende stroom van verandering van het leven. Monet heeft de laatste 25 jaar van zijn leven één onderwerp gehad die hij constant opnieuw schilderde. Zijn onderwerp was de prachtige lelievijver die hij zelf aan had gelegd in zijn achtertuin of liever gezegd zijn landgoed. Ik vindt het fascinerend hoe hij zo bij één schilderonderwerp kon blijven. Door de stand van de zon, het overdrijven van een wolk, de wisselende seizoenen en het voortdurend veranderende licht zag hij telkens nieuwe vormen en kleuren ontstaan in de lelievijver. Ik zie de vijver van Monet als metafoor voor het leven. In zijn of haar essentie blijft iedere mens altijd hetzelfde maar wat je ziet van die persoon is de weerspiegeling van het moment. Schijnt de zon of zit hij of zij in een stormachtige fase van het leven. De wisselende seizoenen van elke leeftijdsfase maken dat iedereen er constant anders uitziet maar in de essentie blijven ze dezelfde persoon. Grote vraag is :wat is jouw of mijn essentie dan? Dat blijft een constant inspireerde vraag voor mij.

Het mooie is dat deze vijver nog steeds bestaat en dat je het kun bezichtigen in de beroemde tuinen van Monet in Giverny. Een aantal jaren geleden heb ik de tuinen van Monet bezocht om mijn eigen spiegelbeeld te zien weerspiegelen in deze voor mij magische vijver. Lees hier verder mijn reisverhaal.

Een inspirerende reis

Het heldere kleurgebruik, de losse penseelstreken en vooral de atmosferische schilderijen van de impressionisten spreken mij enorm aan. Het leek me geweldig om een aantal plekken te bezoeken die de impressionisten zo inspireerden. Vooral de lelievijver van Monet, een van zijn grootste inspiratiebronnen wou ik graag zien. Het meest boeiende van Monet vindt ik dat na vele omzwervingen en vele plekken geschilderd te hebben hij tot de ontdekking komt dat wat hij al die tijd zocht gewoon bij hem thuis was. Alsof hij werkelijk thuis kwam. Al die tijd jaagt hij het moment na. Kon Monet het moment schilderen nu hij werkelijk thuis gekomen was. Monet deed dit al op een prachtige manier in het schilderij Camille Monet “sur son lit de mort” (Camille Monet op haar doodsbed) waar hij Camille, zijn eerste vrouw, op haar doodsbed schildert en een impressie geeft van haar overgaan.

Monet zegt hierover "Ik betrapte me erop dat ik naar de tragische slaap keek en daarbij bijna mechanisch naar een opeenvolging van veranderende tinten zocht die de dood aan het starre gezicht oplegde. Blauwe, gele, grijze tinten, weet ik veel. Zover was het al met mij. Maar nog voor ik kon bedenken de geliefde trekken vast te leggen, reageerde reeds het organische automatisme op de shock die de kleur veroorzaakte. De reflexen dwongen mij tegen mijn wil tot een onbewuste handeling". Zo verklaarde Monet het gevoel van het vast geketend zijn aan zijn visioenen.

Het is een magisch schilderij geworden van een magisch moment. De magie van de verandering van het moment. Ik vind het interessant hoe dit bijna een obsessie voor Monet wordt. Toen ik die dag de lelievijver bezocht waren de treurwilgen nog maar pas groen en de blauwe regen stond op het punt om tot volle bloei te komen. Je weet dat alles groeit, bloeit of verwelkt maar je ziet dit niet gebeuren, ogenschijnlijk verandert er niets en in het licht verandert alles. En dit is prachtig te zien in de lelievijver. De weerspiegeling in het water is geen moment hetzelfde, maar de verandering tussen de momenten is moeilijk te vangen. Monet probeert het moment te vangen of misschien wel het moment tussen de momenten. Het overgaan, het moment van de verandering van vorm. Het gezicht van Camille vervaagt al in het schilderij van Monet en verandert van vorm naar een vorm die moeilijk waar te nemen is met het oog. Het is het moment tussen twee momenten. Monet schildert niet alleen Camille haar dood maar Monet schildert ook het leven.